Πριν την δικτατορία στη Βουλή δεν πέσαν μόνο μπουνιές αλλά και καρεκλιές Κυριολεκτικά. Γι’ αυτό το λόγο άλλωστε κάποια στιγμή αποφασίστηκε να τοποθετηθούν έδρανα στερεωμένα επί του εδάφους. Γενικώς οι χουλιγκανισμοί στην ελληνική πολιτική ζωή είναι σύνηθες φαινόμενο. Χουλιγκανισμός με χουλιγκανισμό βέβαια έχουν διαφορά. Είναι άλλο πράγμα ο ηλίθιος οπαδός του Παναιτωλικού που πέταξε ένα μπουκάλι σε παίκτη της Βέροιας, εντοπίστηκε από τις κάμερες του γηπέδου και η ομάδα επιφυλάσσεται να κινηθεί νομικά εναντίον του, κι άλλο η οργανωμένη κερκίδα του ΠΑΟΚ που προκάλεσε διακοπή του αγώνα με την ΑΕΚ, όταν κάποια στιγμή
πήγε να εκτελέσει κόρνερ ο Μπουανανότε, και τώρα ο Δικέφαλος του Βορρά απειλείται για άλλη μια φορά με βαρύ πρόστιμο ή και τιμωρία της έδρας.
Η διαφορά κυρίως έγκειται στο πως η κάθε ομάδα αντιμετωπίζει τους χούλιγκαν οπαδούς της. Ο ΣΥΡΙΖΑ για παράδειγμα, άφησε για μήνες τη Ζωή να «κάνει μπούλινγκ» σε αντιπάλους και μη, μέσα κι έξω από τη Βουλή μην τολμώντας να απαλλαγεί απ’ αυτήν μέσω μιας πρότασης μομφής. Αλλά κι ο Καμμένος άφησε τον εξάδερφο Καμμένο στο απυρόβλητο, όταν είχε αρπάξει από τα πέτα την συνάδελφό του, εκπρόσωπο του κόμματός τους, γιατί είχε αποδοκιμάσει τον Ιούνιο κάποια προκλητικά του σχόλια. Και έπρεπε να μπει στην κυβέρνηση ο Δ.Καμμένος, να ξεσηκωθεί σάλος για τα αντισημιτικά του σχόλια και για την έκκλησή του στη Χρυσή Αυγή να χτυπήσει το Gay Parade, για να τεθεί όχι εκτός ομάδας, αλλά απλώς να φάει πάγκο. Σαν να πάρεις έναν χούλιγκαν από τη Θύρα 13 και απλώς να του επιβάλλεις να δει το παιχνίδι από άλλη Θύρα δηλαδή.
Σε κάθε περίπτωση το ζήτημα που τίθεται είναι όχι μόνο το πώς αλλά και το πότε αποφασίζει κανείς να αντιμετωπίσει το φαινόμενο του χουλιγκανισμού. Είτε στο ποδόσφαιρο, είτε στην πολιτική.
Αναγνώστης Κ.