Ο Αλέκος, ο Clapton και τα νιάτα μας...

karakantas alekos

του Δημήτρη Καπράνου

Την περασμένη εβδομάδα έφυγε από την ζωή, στα 70 του χρόνια, ένας από τους πιο προικισμένους μουσικούς της ποπ-ροκ σκηνής, ο Αλέκος Καρακαντάς. Ένα παιδί της Κυψέλης, της Φωκίωνος Νέγρη και των πέριξ, που πέταξε ψηλά με την κιθάρα του, που είδε τον χάρο στα νεανικά του χρόνια, βγαίνοντας ζωντανός από το μοιραίο τροχαίο που έκοψε το νήμα της ζωής του Θάνου Σουγιούλ (γιου του αξέχαστου Μιχάλη Σουγιούλ) σε μια βόλτα για απογευματινό καφέ στην "Ομπέρζ" του Τατοΐου, το 1965.

Ήταν εκείνη η εποχή που οι "Τζούνιορς", το μικρό μουσικό σύνολο που είχαν φτιάξει ο Αλέκος, ο Λάκης Βλαβιανός (μετέπειτα συνθέτης των μεγάλων επιτυχιών του Ντέμη Ρούσου), ο Εύρης Παρίτσης (εξαίρετος εν συνεχεία μαέστρος, που τραυματίστηκε θανάσιμα από αυτοκίνητο έξω από την παραλιακή "Νεράϊδα"), ο Τζίμης Νταής (σπουδαίος ντράμερ, με εν συνεχεία καριέρα στις ΗΠΑ) και οπ Γιώργος Τσίκνης, που εν συνεχεία έκανε καριέρα στο ελληνικό τραγούδι, ήταν από τα πλέον δημοφιλή στην ελληνική νεολαία. Έχοντας διασκευάσει το "It's so easy" του (επίσης χαμένου σε αεροπορικό δυστύχημα) Μπάντι Χόλι, οι "Τζούνιορς" χάλαγαν κόσμο στο "Ιγκλού" της Φωκίωνος, όταν συνέβη το φοβερό τροχαίο. Και έπειτα από ένα μήνα, έπαιξαν, χωρίς τον Αλέκο, που νοσηλευόταν, στην "Τερψιθέα", στον Πειραιά, με κιθαρίστα έναν "περαστικό" από την Ελλάδα Άγγλο μουσικό, τον Έρικ Κλάπτον!
Οι Καρακαντάς είχε ιδιαίτερη σχέση με την μουσική. Ο πατέραςτου έπαιζε βιολοντσέλο, όλοι στην οικογένεια έπαιζαν κάποιο όργανο. Βιόλα, βιολί . Η γιαγιά του ήταν μαθήτρια του Γκαμπριέλ Φωρέ, ήταν πιανίστας. Αργότερα, απέκτησε σχέση και με και με τους προσωπικούς του δαίμονες, που στοίχειωσαν για τα καλά τη ζωή του. Με τους "Axis", έκανε σπουδαία καριέρα στη Γαλλία, με μεγαλύτερο σουξέ το "Έλα-έλα" (τον περίφημο "Μανωλιό") ενώ είχαν προηγηθεί οι We Five, με Ντέμη Ρούσο, Λουκά Σιδερά, Μάκη Σαλιάρη, Σπύρο Μεταξά, που έπαιξαν με τους Rolling Stones στην μνημειώδη συναυλία του 1967 στην Λεωφόρο!
Όπου υπήρχε σύγχρονος ήχος, ο Αλέκος ήταν εκεί. Στα τραγούδια του Γιώργου Ρωμανού, στις πρωτοποριακές ηχογραφήσεις. Τον είχα συναντήσει πριν καιρό στο στούντιο της λεωφ. Βουλιαγμένης, όπου "τζαμάρουμε" κάθε τόσο με φίλους, παλιούς μουσικούς. Ήταν παρέα με τον Σταύρο Λογαρίδη και μιλήσαμε λίγο για τα παλιά, τα οποία θυμόταν μεν, αλλά δεν του πολυάρεσε να τα συζητάει. Περνούσε πολύ δύσκολα οικονομικά. Ο θάνατός του πέρασε σχεδόν "στα ψιλά". Αν είχε πεθάνει ο τελευταίος μέτριος κιθαρίστας ενός αμερικάνικου γκρουπ θα είχαμε αφιερώματα. Αλλά κανείς δεν μελέτησε την "Greek" δεκαετία του '60!

 

eep logo