Του Δημήτρη Καπράνου
Παλιότερα, που ταξίδευα πολύ και απολάμβανα την ελληνική μου καταγωγή, μου άρεσε να πειράζω τους συνομιλητές μου.
Θυμάμαι στην Νορβηγία, όπου τους τσάκωνα να χρησιμοποιούν δεκάδες ελληνικές λέξεις και τους ζητούσα...ενοίκιο!
Στην Σκωτία, όταν βγαίναμε τα βράδια με καθηγητές του Πανεπιστημίου, συναδέλφους του αδελφού μου, που τους έβαζα να ψάξουν να βρουν ελληνικές λέξεις που χρησιμοποιούν στην καθημερινότητά τους και... δεν είχαν σταματημό.
Θυμάμαι φίλους, στην Νέα Υόρκη και το Σίδνεϊ, να απαγγέλλουν από στήθους ολόκληρα τμήματα ραψωδιών του Ομήρου, σε άπταιστα (αρχαία) ελληνικά!
Στην Σουηδία, θυμάμαι να τραγουδούν Θεοδωράκη στα ελληνικά σε κάθε παρέα.
Θυμάμαι στην Βραζιλία, δεκάδες παιδιά και μεγάλους, που γνώρισα, να έχουν αρχαία ελληνικά ονόματα!
Δεν θυμάμαι να πήγα κάπου και να μην έτυχα ευμενούς συμπεριφοράς, κυρίως λόγω του ότι ήμουν Έλληνας.
Τι στην ευχή έγινε και φτάσαμε στο σημείο να χάσουμε την «έξωθεν καλή μαρτυρία»; Πώς φτάσαμε στο σημείο ο Ταγιάνι και όποιος Ταγιάνι να χαρακτηρίζει Σκοπιανούς τον Φίλιππο και τον Αλέξανδρο;
Μα, πως αλλιώς; Με την αδιαφορία, με το «δεν βαριέσαι», με το «έλα, μωρέ τώρα», με το «άφησέ το για αύριο και βλέπουμε»...
Όταν είχε αρχίσει να φαίνεται στον διεθνή ορίζοντα το «Μακεδονικό», ο αδελφός μου, που τότε δίδασκε Νομικά στο μεγαλύτερο Πανεπιστήμιο της Σκωτίας, μου τηλεφώνησε στενοχωρημένος.
-Κοίταξε, εδώ έχει αρχίσει να σέρνεται η σκοπιανή προπαγάνδα. Με βιβλία, ομιλίες, εκδηλώσεις, καλλιεργείται κλίμα. Να σκεφθείς, ισχυρίζονται ότι ο Φίλιππος και ο Αλέξανδρος είναι πρόγονοί τους! Δεν λες κάτι στο υπουργείο Παιδείας, εκεί, να μας στείλει τίποτε βιβλία ή να βρει κάποιο τρόπο για να απαντήσουμε στην προπαγάνδα τους;
Πήγα στο υπουργείο (τότε ήμουν στην «Καθημερινή») μίλησα με τον υπουργό και εκείνος υποσχέθηκε ότι «θα επιληφθεί αμέσως». Επελήφθη τόσο πολύ, ώστε ουδέποτε επικοινώνησε με οποιονδήποτε Έλληνα καθηγητή στη Σκωτία, όπου οι Σκοπιανοί συνέχισαν να αλωνίζουν, όπως και σε άλλες χώρες!
Αδιαφορήσαμε και όταν αποφασίσαμε να κινηθούμε, είχαμε χάσει πολύτιμο έδαφος. Όταν αρχίσαμε να αντιδράμε, το δηλητήριο των γειτόνων είχε «πιάσει» εκείνους στους οποίους είχε χορηγηθεί σε μεγάλες δόσεις.
Θυμάμαι, που βρεθήκαμε σε θέρετρο της Βορείου Ιταλίας και είδα στον κατάλογο της καφετέριας το προϊόν «Μακεδονική σαλάτα».
-Το είναι ετούτο; Τι ακριβώς σημαίνει; ρώτησα τον Ιταλό σερβιτόρο.
-Είναι φρουτοσαλάτα, με διάφορα φρούτα της εποχής.
-Και για ποιό λόγο η φρουτοσαλάτα είναι «Μακεδονική»;
-Επειδή προέρχεται από την Μακεδονία, ένα καινούριο κράτος.
-Μα, δεν πήγες σχολείο; Δεν ξέρεις ότι η Μακεδονία βρίσκεται στην Ελλάδα;
-Τι μου λέτε τώρα; Θα με πληρώσετε, γιατί έχω να σερβίρω και άλλους;
Κάπως έτσι χάσαμε το παιγνίδι. Με «Μακεδονική σαλάτα», με «καθηγητές», που έγιναν αίφνης πλούσιοι (χρήμα με ουρά από το γνωστό Ίδρυμα) γράφοντας περί σκοπιανής καταγωγής του Φιλίππου και του Αλεξάνδρου και, φυσικά, με διάφορες ελληνικές «οργανώσεις», πρόθυμες να γεμίσουν τα δικά τους θυλάκια ξεπουλώντας τα πάντα...
Ταγιάνι-Ταγιάνι, γεμίζει το τηγάνι...
