Του Δημήτρη Καπράνου
Ο Γιώργος, φίλος από χρόνια, ατύχησε στον γάμο του. Έπειτα από συμβίωση δέκα ετών, χώρισε με τη γυναίκα του και έφυγε από σπίτι.
Από το σπίτι, που το είχε αγοράσει με τους κόπους και τις προσπάθειές του. Το άφησε, όμως, στην -πρώην πλέον- γυναίκα του.
Εκείνη ξαναπαντρεύτηκε, χώρισε, προσπάθησε να φτιάξει μιαν επιχείρηση, αλλά απέτυχε και βρέθηκε με χρέη και υπό την απειλή της απωλείας του σπιτιού.
Ο Γιώργος, που έμενε στο ενοίκιο, μαζί με την γυναίκα που είχε, εν τω μεταξύ, γνωρίσει, αλλά χωρίς να ξαναπαντρευτεί, έμαθε τα νέα και έπεσε σε θλίψη βαρειά.
«Δεν μπορώ να σκεφθώ ότι η Μαρία θα χάσει το σπίτι μας» μου είπε, μέσα στη στενοχώρια.
Προσπάθησα να του εξηγήσω ότι δεν ήταν πλέον «σπίτι τους» αλλά «σπίτι της», όμως η κατάστασή του ήταν σοβαρή.
-Μα, δεν καταλαβαίνεις; Εκεί, μέσα σε εκείνο το σπίτι, ζήσαμε ερωτευμένοι, εκεί η Μαρία έμεινε έγκυος και χάσαμε το παιδί που ποτέ δεν μπορέσαμε να αποκτήσουμε, εκεί δεχόμασταν τους φίλους μας - δεν το θυμάσαι; - και κάναμε αξέχαστα γλέντια!
Και πάλι προσπάθησα να του εξηγήσω ότι «αυτά συμβαίνουν» ότι «μπορεί να κάνει τα ίδια και ίσως καλύτερα με μιαν άλλη γυναίκα στο πλευρό του, με την οποία ίσως μπορέσει να αποκτήσει παιδιά», αλλά και πάλι ήταν σαν να μη με άκουγε...
-Μάλλον δεν μπορείς να με καταλάβεις. Εκεί, φεύγοντας, άφησα το πιάνο μου με την ουρά, εκείνο που - θυμάσαι; - έπαιζα και τραγουδούσαμε όλοι μαζί στα αποκριάτικα πάρτι. Εκεί, άφησα φεύγοντας και τους δίσκους μου, εκείνες τις παλιές συλλογές, που τους ακούγαμε μαζί κάποια βράδια και κάποια κυριακάτικα μεσημέρια.
Ως συνήγορος του διαβόλου, προσπάθησα να απαλύνω τη μελαγχολία του. «Έλα, βρε παιδί μου, άσχημα περνάτε με την Ελένη; Και στα ταβερνάκια μας πηγαίνουμε μαζί, και με τη δική μου τη γυναίκα έχει ταιριάξει. Έχεις αλλάξει η ζωή σου. Τι σε έχει πιάσει τώρα με τη Μαρία και με το σπίτι; Πάει αυτό, πέρασε»...
-Μα, γιατί δεν με καταλαβαίνεις; Η Μαρία και το σπίτι είναι μια εικόνα, ενιαία. Για εμένα η ζωή που πέρασα εκεί είναι πιο δυνατή σε συγκινήσεις, σε εικόνες, σε παραστάσεις.
Ε, δεν άντεξα και του το είπα. «Ε, και τι θες; θα ξαναγυρίσεις τώρα πίσω, έπειτα από όσα έχουν γίνει»;
-Σου φαίνεται περίεργο, έ; Λοιπόν, αυτό θέλω και αυτό θα κάνω! Θα ξαναγυρίσω, μήπως μπορέσω και σώσω το σπίτι αλλά και ότι υπάρχει μέσα σε αυτό. Πες ότι είμαι ένας παλιός δημοσιογράφος, που έφυγε από την εφημερίδα στην οποία βρισκόταν -σε θέση από την οποία μπορούσε να αποφασίζει για σημαντικά πράγματα- και, αφού περιπλανήθηκε σε άλλες πολιτείες, κάποια στιγμή, που εκείνη η εφημερίδα βρισκόταν στα πρόθυρα της διαλύσεως, τον καλούν να βοηθήσει μπας και διασωθεί. Θα μπορούσε να πει «Όχι» σε μια ζωή ολόκληρη;
Ομολογώ ότι δεν του απάντησα. Και δεν γνωρίζω αν, τελικώς, ξαναγύρισε...
