Γιατί όχι;


Του Ν. Δημοσθένους*


Καθηλωμένα τα δημοσκοπικά ποσοστά των δύο μεγάλων κομμάτων. Εξαντλημένο το πολιτικό κεφάλαιο ανοχής και πίστης σε πολιτική αλλαγή που διέθετε η ΝΔ. Απισχνασμένες οι δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ. Η ρητορική και των δύο αρχηγών ουδόλως συγκινεί, η ευφράδεια του ενός, ελάχιστη υπεροχή του προσδίδει, έναντι της δυσκολίας του άλλου στα ελληνικά.

|Του Ν. Δημοσθένους*


Καθηλωμένα τα δημοσκοπικά ποσοστά των δύο μεγάλων κομμάτων. Εξαντλημένο το πολιτικό κεφάλαιο ανοχής και πίστης σε πολιτική αλλαγή που διέθετε η ΝΔ. Απισχνασμένες οι δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ. Η ρητορική και των δύο αρχηγών ουδόλως συγκινεί, η ευφράδεια του ενός, ελάχιστη υπεροχή του προσδίδει, έναντι της δυσκολίας του άλλου στα ελληνικά. Σαν δυο στρατοί που αποκαμωμένοι από τις μάχες, κάθονται στις δυο άκρες του κάμπου, μετρούν νεκρούς και φοβούνται ο ένας περισσότερο απ’ τον άλλον, την ώρα που θα ηχήσουν ξανά οι σάλπιγγες για την επόμενη μάχη.
Οι περιφερειακές δυνάμεις, που κρατούν στάση ουδετερότητας, δεν φαίνεται να μπορούν να διεκδικήσουν πρωταγωνιστικό ρόλο. Μένουν στον ανώδυνο για το σύστημα ρόλο της περιφερειακής δύναμης.

Κάπως έτσι μοιάζει το πολιτικό σκηνικό. Και κάπως έτσι ακούγεται όλο και πιο έντονα, ακουγόταν ακόμη και χθές, σε φιλική παρέα επιχειρηματιών, μετά την εμφάνιση του πρωθυπουργού στην ΔΕΘ, η φράση - ερώτημα : Γιατί όχι; Και τι θα γίνει δηλαδή; Σαν τι πρόκειται να αλλάξει; Φράση που απαντούσε στο άλλο αρχικό ερώτημα του αν κλείνει ο κύκλος της ΝΔ, αν μπορεί να κερδίσει τις εκλογές το ΠΑΣΟΚ. Κοινή διαπίστωσή μας είναι ότι η «χειρότερη κυβέρνηση του τόπου», έχει απέναντί της την «χειρότερη αντιπολίτευση». Η διαπίστωση προκύπτει απ’ το πολιτικό ρεπορτάζ, αλλά και από τις φράσεις που χρησιμοποιούν οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές για να περιγράψει ο ένας τον άλλο. Στην πράξη, οι άνθρωποι της οικονομίας κυρίως, διαπιστώνουν ότι η δυναμική που χαρακτήρισε την ανάπτυξη στην χώρα τα τελευταία 10 -15 χρόνια, εξαντλήθηκε, τα οράματα και οι ιδέες εξέπεσαν στην τάξη των ιδεολογημάτων, οι μεταρρυθμίσεις ανασύρονται απ’ το ένα στρατόπεδο σαν λάβαρο «Εν τούτω νίκα», για να εμπνεύσουν το στράτευμα ακόμη και όταν δεν σημαίνουν τίποτα, το άλλο στράτευμα ζαλισμένο και κουρασμένο απ’ τις αλλεπάλληλες στροφές και τις αλλαγές τακτικής, περιμένει την μάχη και ότι βγει.

Κάπως έτσι, επειδή εφεδρείες δεν υπάρχουν, επειδή οι διαφορές δυναμικότητας δεν είναι πια τεράστιες, (αν και το κυβερνητικό στράτευμα έχει πάντα το προβάδισμα, αλλά σε μια μάχη μπορεί να γίνει και ένα τραγικό λάθος), επειδή οι διαφορές σε επίπεδο αποτελέσματος, σε σχέση με το αναμενόμενο επίπεδο διακυβέρνησης, είτε κερδίσει ο ένας, είτε ο άλλος, κάπως έτσι, λοιπόν, προκύπτει η εκτίμηση ότι «όλα παίζονται». Ακόμη και αυτή η ΝΔ μπορεί να χάσει απ’ τον κακό της εαυτό, ακόμη και αυτό το ΠΑΣΟΚ δεν είναι αδύνατον να κερδίσει.

Και είναι αυτή η ρευστότητα που καθηλώνει την χώρα στην ζώνη της μετριότητας, για να μην πούμε της μιζέριας, στην περιοχή των χαμένων προσδοκιών, που αφήνει την μελαγχολία να διαχέεται απ’ τον χώρο της πολιτικής, στον χώρο της οικονομίας και εν τέλει της κοινωνίας, που προσθέτει στο αρχικό ερώτημα του τίτλου, στο «Γιατί όχι;», το ακόμη πιο μελαγχολικό ερώτημα «Και τι έγινε;».

*Ο Ν. Δημοσθένους είναι παράγοντας της ελληνικής ναυτιλίας

eep logo