Του Δημήτρη Καπράνου
Με το που μπήκε στο μπαράκι, τα βλέμματα στράφηκαν επάνω της. Ψηλή, αεράτη, με τα μαλλιά σχεδόν μακριά, "φλου", καστανόξανθα, με ντύσιμο προσεγμένο, με ένα μακρύ, μεταξωτό μαντήλι στο λαιμό κι ένα μπερέ πράσινο, μας θύμισε ότι-παρά την κάπως ώριμη ηλικία μας- μπορούμε ακόμη να αισθανόμαστε πότε μπαίνει η Άνοιξη...
-Παναγία μου ένας κορίτσαρος! ανεφώνησε ο Nάσος, άρτι συνταξιοδοτηθείς, αλλά καλοστεκούμενος.
-Σιγά, μην είναι για τα δόντια σου! αντέτεινε ο Γιάννης, που ρίχνει και λίγο χρώμα στο μαλλί και το διατηρεί-επί σειρά ετών- ελαφρώς γκρίζο!
-Καλά, μη μαλώνετε, μάλλον εμένα κοίταξε! είπα, διακόπτοντας την ευγενή μεταξύ τους άμιλλα!
-Τι να δει από εσένα, καημένε; Έχεις ασπρίσει ολόκληρος!
Και είναι αλήθεια, αφού στην οικογένειά μας "ασπρίζουμε" σχετικώς νέοι και δεν έχουμε την υπομονή να περνάμε "ντούκο" το μαλλί, να προσέχουμε τις φαβορίτες μήπως λευκαίνουν και εν συνεχεία να περνάμε με την οδοντόβουρτσα που έχουμε μεταβάλει σε "πινέλο" και το μουστάκι!
Και μη νομίζετε ότι οι άνδρες "βάφονται" τα τελευταία χρόνια! Θυμάμαι τον θείο μου, που είχε το μαλλί "κορακίσιο" μέχρι που τον έκλαψε η θεία μου, σε ηλικία ενενήντα και βάλε!
-Μπαμπά, γιατί τα μαλλιά του θείου είναι μαύρα και τα δικά σου άσπρα και λίγα; ρωτούσα τον πατέρα μου, που στα πενήντα του είχε χάσει όλα σχεδόν τα μαλλιά (ευτυχώς πήρα από τη μάνα μας και τα διατηρώ ακόμη) και τα ελάχιστα που είχαν απομείνει ήταν κατάλευκα.
-Διότι, παιδί μου, τα μαλλιά μου προτίμησαν την αυτοκτονία ενώ τα μαλλιά του θείου σου ενέδωσαν στην ατίμωση! μου είχε απαντήσει...
Επιστρέφω στο μπαράκι. "Εντάξει, μπορεί να έχω ασπρίσει από νωρίς, αλλά η καρδιά μου παραμένει νεότατη και, σας βεβαιώ, σκιρτά κάπου-κάπου!" είπα, ομολογώ κακώς, διότι άρχισε η καζούρα.
-Ναι, σκιρτά η καρδιά σου, αλλά σπανίως πλέον, διότι ο "Εθνικός" δεν κερδίζει συχνά...
Η κοπέλα με το μαντήλι στο λαιμό, είχε εν τω μεταξύ καθίσει στο απέναντι τραπέζι, σε μια φασαριόζικη γυναικοπαρέα. Όλες κούκλες, μία προς μία, αλλά εκείνη, πρώτη και καλύτερη...
Κι όμως, το αεράτο θηλυκό κοιτούσε επίμονα τον Γιάννη.
-Πράγματι, παιδιά, τον κοιτάζει! Νομίζω ότι του έκανε και νεύμα, ότι του χαμογέλασε κιόλας! είπα, επιβεβαιώνοντας όσα μόλις είχα δει.
"Είδες τί κάνει η καραμπογιά; Τη ρίχνει ο Γιαννάκης στο μαλλί, το γκριζάρει και περνάει για τζόβενο! Ενώ εμείς" σκέφτηκα, χωρίς να μιλήσω.
Ο Γιάννης φώναξε τη σερβιτόρα. "Στείλε στην κοπέλα απέναντι ένα μπουκάλι από το κρασί που πίνει η παρέα της και πες ότι τα ποτά της παρέας τα κερνάω εγώ!" είπε και κορδώθηκε, βέβαιος ότι την είχε κατακτήσει..
Η κούκλα χαμογέλασε και ήρθε στο τραπέζι μας.
-Καλά σας γνώρισα κύριε Γιάννη. Είμαι η κόρη του φίλου σας του Γιώργου, που πάει η κόρη μου μαζί με την εγγονή σας στο μπαλέτο!
Περιττό να σας πω τι ακολούθησε όταν συνήλθε ο φίλος...
