Του Δημήτρη Καπράνου
Περπατούσα, μεσημεράκι, στο λιμάνι. Είχα κατέβει με τα πόδια από την Τερψιθέα, πέρασα στην Ακτή Μιαούλη και προχωρούσα προς το μέγαρο του ΟΛΠ, για επισκεφθώ έναν φίλο, που έχει το γραφείο του ακριβώς απέναντι. Όποτε κατεβαίνω στο λιμάνι (και κατεβαίνω συχνά) μμ' αρέσει να κοιτάζω τα ναυτιλιακά μέγαρα. Το μέγαρο της Ceres, του μεγάλου Γιώργου Π. Λιβανού, που έμπαινε στον Λευκό Οίκο ότι ώρα ήθελε, Το σκούρο, πρωτοποριακό για την εποχή του, μέγαρο της "Ηπειρωτικής", που γνώρισε μεγαλεία και προσωπικότητες, με τον Ανδρέα και τον Γιώργο Ποταμιάνο, το περίεργο καινούριο μέγαρο του ΝΑΤ, το απρόσωπο τσιμεντοσιδερένιο κτίριο που στεγάζει την Ένωση Εφοπλιστών, το μαρμάρινο μέγαρο της "Alpha" , που έφυγε από το λιμάνι και τώρα εδρεύει εκεί η γερμανική ΜΑΝ, το μέγαρο της Sarmed, που είναι κενό στο ισόγειο, καθώς έκλεισε το κατάστημά της η "Πειραιώς" και χώθηκε σ' ένα στενό, το κτίριο της οικογένειας Χανδρή, που είχαν χτίσει ο Αντώνης και ο Μίμης Χανδρής, ακριβώς απέναντι από το κτίριο του Μένη Καραγεώργη, στην Ακτή Κονδύλη (έβλεπαν ο ένας τον άλλον με τα κιάλια κάθε πρωί) και το "Μέγαρο Βλάνη", όπου βρισκόταν το στρατηγείο της Festival, όταν μεσουρανούσε στην κρουαζιέρα ο Γιώργος Πουλίδης, πριν τον εξαφανίσουν οι πολυεθνικές, με τις οποίες τόλμησε να αν αναμετρηθεί στα ίσια και σήμερα στεγάζει την Ranger Marine και την Occidental του ακαταπόνητου Σπύρου Ράνη. Κι όποτε βλέπω τα μέγαρα, θυμάμαι τη εποχή που η ελληνική ναυτιλία ήταν πολύ περισσότερο ελληνική και ο Πειραιάς πολύ περισσότερο ...Πειραιάς.
Κι όπως κοίταζα τα μέγαρα, άρχισαν ξαφνικά να ηχούν...σειρήνες! Θυμήθηκα ότι γινόταν "πρόβα", αλλά δεν το γνώριζε το ζευγάρι των ηλικιωμένων Αμερικανών, που είχαν βγει από κρουαζιερόπλοιο και βολτάριζαν στον οκτωβριανό ήλιο. Τους είδα να τρέχουν πανικόβλητοι και να χώνονται σε μια εγγλέζικη παμπ. "Τί συμβαίνει;" με ρώτησε ο Αμερικάνος, καθώς περνούσα εκείνη την ώρα έξω από τη μπιραρία. "Α, δεν είναι τίποτα, δοκιμάζουμε τις σειρήνες". "Και γιατί τις δοκιμάζετε; Μήπως περιμένετε επιδρομές;" ρώτησε απορημένος. "Όχι, μην ανησυχείτε, οι μόνες επιδρομές που γίνονται αυτή την εποχή είναι από την κυβέρνηση στις τσέπες μας" απάντησα, γελώντας. "Θα πιείτε μια μπίρα μαζί μας;" με ρώτησε. Του είπα ότι οι Έλληνες δεν πίνουμε μπίρα στις έντεκα και κάτι το πρωί και παράγγειλα καφέ. Φεύγοντας, τους κέρασα τις μπίρες. "επειδή σας φοβίσαμε" τους είπα. Σίγουρα, κάτι καλό θα λένε για την Ελλάδα όταν γυρίσουν στη Τζόρτζια...
