Του Δημήτρη Καπράνου
Είναι κάποιες φορές που βρίσκεσαι κοντά στο σουπερ-μάρκετ και θυμάσαι να τηλεφωνήσεις στην γυναίκα σου: "Θέλεις τίποτε από τον μπακάλη;". Όπου "μπακάλης" είναι το τεράστιο κατάστημα που πουλάει από φακές μέχρι βαλίτσες. "Πάρε γάλα για το μωρό και φρυγανιές" σου λέει κι εσύ παρκάρεις στο τρίτο υπόγειο, παίρνεις τον ανελκυστήρα μαζί με κάποιες κυρίες που κρατούν πλέον τις δικές τους τσάντες για τα ψώνια και αποβιβάζεσαι στο ισόγειο...
Να σας πω την αλήθεια, δεν είμαι λάτρης των αγορών. Αλλά όταν βρεθώ στο σουπερ-μάρκετ, όλο και κάτι θα ψωνίσω. Μου αρέσει να γυρίζω όλους τους ορόφους, να κοιτάζω όλα τα προϊόντα και να χαζεύω τις τιμές. Πιστεύω ότι πρέπει να σχηματίζεις άποψη για το τί συμβαίνει γύρω σου για να έχεις το δικαίωμα να ασκήσεις κριτική ή να περιγράψεις μια κατάσταση.
Μπήκα λοιπόν, στο κατάστημα, πήρα το καρότσι μου και άρχισα τον περίπατο. Χάζεψα τα ψάρια, τα κρεατικά, τα κατεψυγμένα, τα οπωροκηπευτικά και τα φρούτα, περιηγήθηκα στα σαμπουάν και στα απορρυπαντικά, κοίταξα τις προσφορές στις βαλίτσες, που ήταν, πράγματι, ενδιαφέρουσες, είδα το τμήμα με τα ψωμιά, τα μπισκότα, τα κρουασάν (πόσες ποικιλίες υπάρχουν, Θεέ μου, τώρα, που σχεδόν όλα ετούτα απαγορεύονται δια ροπάλου) πέρασα από τα αναψυκτικά, με τις δεκάδες παραλλαγές και τα εμφιαλωμένα νερά, που ξεφυτρώνουν το ένα μετά το άλλο κι έφτασα στα ποτά!
Δεν πίνω, όπως σας έχω ξαναγράψει. Δεν μου αρέσουν τα "σκληρά" ποτά, δεν πίνω το ουίσκι, το τζιν, τις βότκες και τα λοιπά αλκοοολούχα. Θέλω, όμως, ένα ποτηράκι καλό κρασί στο τραπέζι και με μια καλή παρέα θα πιώ κάτι περισσότερο, μέχρι να καθίσω στο πιάνο ή να πιάσω την κιθάρα.
Αλλά μου αρέσει να χαζεύω τα ράφια με τα ποτά. Να συλλαβίζω τις άπειρες μάρκες ουίσκι, τα περίεργα μπουκάλια με τζιν ή μπράντι, τις απίθανες συσκευασίες της μπίρας, τα περίεργα φιαλίδια με το τσίπουρο και το ούζο, κάτι παράξενες εμφανίσεις φιαλών με ηδύποτα, τα όμορφα μπουκάλια των λικέρ...
Και ξαφνικά, σταματάει το μάτι μου σε μια μεσαίου μεγέθους φιάλη: "Ρετσίνα"! Και κάθομαι απέναντί του και το θαυμάζω. Και το αγοράζω αμέσως και το προσέχω μη μου σπάσει και το κρατώ στα χέρια μου σαν νεογέννητο μωρό, προσεκτικά, τρυφερά, μην μου πέσει!
-Κοίταξε τί βρήκα! Λέω στην σύζυγο και ανοίγω το μπουκάλι. Και πετάγεται από μέσα όλη μας η ζωή...
Και να στο τραπέζι ο πατέρας και η μάνα μου, συγγενείς και φίλοι, ο δικηγόρος Τσονταρίδης με το λαούτο του, ο Φώτης ο Χρηματόπουλος με την ποντιακή λύρα και ο Λουκάς ο Χατζηαβράκογλου με το ούτι από την Αλεξάνδρεια.
Και τραγουδούν "Αλεξανδριανή φελάχα, αχ την εμορφιά σου νά' χα" και "λελέβω σε κόκκινο πιπερόπον" κι ακόμα "σήκω Διαμάντω να πας στον μύλο"...
"Τί έπαθες; γέμισε το ποτήρι και χύνεται έξω το κρασί!" φωνάζει η συμβία. "Πού να σου εξηγώ τώρα" λέω και σκουπίζω κρυφά τα μάτια μου...
