Του Δημήτρη Καπράνου
Άνοιγες τα μάτια, πρωί-πρωί κι ερχόταν από απέναντι η φωνή του Λουίς Αλμπέρτο ντελ Παρανά. "Κου-κου-ρου-κου-κου, Παλόμα!". Δεν υπήρχε συνοικιακό αστικό σπίτι, τότε, που μην αγαπούσε τους "Λος Παραγκουάιος", τους "Λος Ίντιος" και ένα σωρό άλλα νοτιοαμερικάνικα φωνητικά συγκροτήματα, που "έσπαγαν ταμεία" στην Ελλάδα.
Δεν υπήρχε "τσουκ-μποξ" που να μην έχει κομμάτια τέτοια στον κατάλογό του. Μπορεί να είχε Καζαντζίδη, Μουφλουζέλη, Βαμβακάρη και "Το τσιφτετέλι του Μπουρνέλη", αλλά είχε και λατινοαμερικάνικα!
Σάμπα, ρούμπα, μάμπο, ήταν οι χοροί της εποχής. Και ανάμεσα στο "Ορφέο Νέγκρο" και το "ελ μπούρο σοκαρόν" σου έπεφτε κι ένα μοντέρνο καλαματιανό, "Φουστανάκι με καρό" ή κανένα με τη Μαριάνα Χατζοπούλου, που επέμενε λέγοντας "Κάνε κότσο τα μαλλιά σου/ να φανεί η αρχοντιά σου!"...
Κι ύστερα ήρθαν τα ελληνικά "ντούο" και "τρίο", που τραγουδούσαν τέτοια τραγούδια και γινόταν πανικός! Είχαμε στη γειτονιά μας τον Βαγγέλη Μεταξά, του "Τρίο κιτάρα". Όλη η γειτονιά μαζευόταν έξω απ΄ το παράθυρό του όταν έκανε πρόβα με την κιθάρα του. "Για νο εστάς μας α μι λάδο κορασόν" τραγουδούσε ο Βαγγέλης και έλιωναν τα κορίτσια στο άκουσμα των στίχων, που κανείς δεν ήξερε τί σήμαιναν.
Κι όταν ο Ηλίας το έμαθε στην κιθάρα, αλλά δεν ήξερε τα λόγια, το τραγουδούσε με πάθος λέγοντας: "Γεμιστά με σαπουνάδα κορασόν" και πού να καταλάβουν τα κορίτσια! Τον άκουγαν εκστατικά κι εμείς τους κρατούσαμε το χέρι, χορεύοντας "μπολέρο"...
Κι αργότερα ήρθαν οι αδελφοί Κατσάμπα, που ξεπέρασαν σε ποιότητα και τα πιο μεγάλα νοτιοαμερικάνικα ονόματα. Κι έφεραν την "λάτιν" μουσική μέσα στο ελληνικό νταραβέρι και ο μικρός έφτιαξε κι ένα "κιθαρομπούζουκο" κι έπαιζε το "Πεπίτο μι κορασόν" και εν υπήρχε μεγάλο κέντρο ή πλούσιο πάρτι, που να μη είχε τα "Κατσαμπάκια" στο πρόγραμμα!
Γιατί σας; τα γράφω όλα αυτά; Μα, γιατί είδα μερικές φορές αυτό το πολυδιαφημισμένο πρόγραμμα της τηλοψίας, που αποκαλείται "Τhe voice of Greece". Τρομάρα μας! αν είναι αυτό το πράμα "Η φωνή της Ελλάδος", καλύτερα να πάρουμε δρόμο!
Κάποιες καλούτσικες φωνές, κάποιες άλλες πολύ "λίγες", μαζεύονται στο "παιγνίδι" και "μονομαχούν" μιμούμενοι, κυρίως, τους εκτελεστές των κομματιών που επιλέγουν. Και τους "προγυμνάζουν" ,υποτίθεται, οι "κριτές", οι οποίοι στο τέλος αποφασίζουν για το ποιός "θα πάρει πόδι" και ποιός θα μείνει "μέχρι τα τελικά".
Σαχλαμάρες και για όποιον λίγο σκαμπάζει, προσβολή. Και είναι κρίμα για τα παιδιά αυτά, που πιστεύουν ότι από μια εμφάνιση στην τηλεόραση θα κατακτήσουν τον κόσμο. Κανείς, πάντως, δεν τόλμησε το "Κου-κου-ρου-κου-κου Παλόμα". Για δοκιμάστε...
