Του Δημήτρη Καπράνου
Επιτρέψτε μου σήμερα να αποχαιρετίσω έναν άνθρωπο με τον οποίο είχα την ευκαιρία να συνεργασθώ και από τον οποίο διδάχθηκα πολλά
για αυτό το επάγγελμα, την δημοσιογραφία.
Ήμουν νεαρός, φοιτητής ακόμη, όταν άρχισα να κάνω αθλητικό ρεπορτάζ και ο πατέρας μου, με προέτρεψε να πάω να δω τον διευθυντή του "Ταχυδρόμου" Γιάννη Καψή.
-Είναι εξαίρετος άνθρωπος, έχει προσφάτως αποφυλακισθεί από την δικτατορία, του τηλεφώνησα και σε περιμένει...
Με δέχθηκε στο γραφείο του. "Καπνίζεις;" μου λέει. Απάντησα "όχι". Κατάλαβε ότι δεν έλεγα την αλήθεια. "Έλα, μην ντρέπεσαι, πάρε τσιγαράκι" μου είπε και πήρα.
Του πρότεινα να γράψω ένα θέμα για τα "αρχαία του Πειραιώς" και αναφέρθηκα στα περίφημα "χάλκινα" αγάλματα της Αθηνάς, της Αρτέμιδος και του Κούρου."Γράψε το και φέρε το" είπε και με χαιρέτισε...
Ξενύχτησα, πήγα στο Μουσείο, διάβασα παλιότερες εφημερίδες, έγραψα το ρεπορτάζ, το διάβασα, το ξαναδιάβασα και του το πήγα.
Το πήρε στα χέρια του, το διάβασε: "Ξαναγράψε το, κοίταξέ το άλλη μια φορά και φέρε το" μου είπε και σηκώθηκε από την θέση του για να με ξεπροβοδίσει...
Το ξαναδιάβασα, το ξαναέγραψα, το περιποιήθηκα, το διάβασα και σε έναν-δυο φίλους μου, τους άρεσε και του το ξαναπήγα.
Αυτή τη φορά το περιεργάσθηκε για περισσότερη ώρα, αλλά μου το ξαναεπέστρεψε. "Την επόμενη φορά που θα το φέρεις, θα είναι πιστεύω καλύτερο"...
Είχα αποφασίσει να μην ξαναπάω στο γραφείο του, ήμουν απογοητευμένος. Εκείνο, όμως, το απόγευμα, είχε έλθει στο σπίτι ο Δημήτρης Γιαννουκάκης, θεατρικός συγγραφέας και δημοσιογράφος, φίλος οικογενειακός, στον οποίο αφηγήθηκα το δράμα μου.
Με κοίταξε με εκείνο το σπινθηροβόλο βλέμμα, ίσιωσε το παπιγιόν του και μου είπε: "Το έχει κρατήσει το πρώτο ρεπορτάζ που του πήγες;" με ρώτησε. Απάντησα καταφατικά. "Πηγαινέ του το και θα δεις" μου λέει...
Τόλμησα και πήγα. Του έδωσα το πρώτο ρεπορτάζ από τα τρία που είχα γράψει. Το πήρε, το διάβασε προσεκτικά, άναψε τσιγάρο και μου είπε: "Καλό είναι, θα το δημοσιεύσω. Αλλά να κοιτάξεις πρώτα να πάρεις πτυχίο κι ύστερα όλα τα άλλα"....
Πολύ αργότερα, τον ρώτησα για το καψόνι. "μα τι λες; Έτσι εύκολα θα ανοίγουμε τις πόρτες;" μου είπε. Πιστεύω ότι είχε δίκιο...
Πολύ αργότερα, ο Αλέκος Φιλιππόπουλος, στο "Έθνος", μου συνέστησε τον νεαρό Μανόλη Καψή, άρτι αφιχθέντα εκ Παρισίων, για να αντικαταστήσει τον συνεργάτη μου Αλέξανδρο Αυλωνίτη, που στρατεύθηκε.
Τηλεφώνησα στον Γιάννη Καψή. "Να προσέχεις τον Μανόλη" μου λέει." Φαίνεται καλό παιδί, μάλλον μοιάζει της μάνας του!" του είπα και...με διαολόστειλε!
Αργότερα, του παραχώρησα ένα μικρό γραφείο της μητέρας μου, στον Κορυδαλλό, για να το χρησιμοποιήσει ως αποθήκη υλικού, καθώς πολιτευόταν με το ΠΑΣΟΚ στην Β' Περιφέρεια Πειραιώς.
"Μα εσύ δεν είσαι ΠΑΣΟΚ! εκτός και αν αναγνωρίζεις ότι εγώ σε έκανα δημοσιογράφο!" , μου είπε. "Όχι, στο δίνω για να διώξεις τις βάσεις του θανάτου!" απάντησα και γελάσαμε. Καλό ταξίδι...
