Το πάλεψε σκληρά κάτι χρόνια τώρα, αλλά τελικά έχασε χθες. Την Τετάρτη το βράδυ πέθανε ο καλός φίλος και συνάδελφος Τριαντάφυλλος Δραβαλιάρης. Ήταν 59 ετών. Τα τελευταία πολλά χρόνια διευθυντής σύνταξης της Ημερησίας.
Πολλοί μπορούν να πουν και να γράψουν πολλά για τον Τριαντάφυλλο.
Μια τυπική διαδρομή αυτοδημιούργητου επιτυχημένου φτωχόπαιδου, που ξεκίνησε πάμπτωχος από το Κιλκίς όπου γεννήθηκε, έμενε μακριά από την οικογένεια του για να τελειώσει το Γυμνάσιο, κατέβηκε στην Αθήνα για να σπουδάσει στην Πάντειο κι ανέβηκε τα σκαλοπάτια της συνδικαλιστικής και κομματικής ιεραρχίας στην ΕΦΕΕ, γενικός γραμματέας της από το 1977 έως το ’85, επικεφαλής της της ισχυρότερης συνδικαλιστικής παράταξης της εποχής, της Πανσπουδαστικής, στη ΚΝΕ και το ΚΚΕ από όπου έφυγε μέλος ων της Κεντρικής Επιτροπής με τη διάσπαση του 1991…
Εγώ θέλω να καταθέσω δυο λόγια διαφορετικά. Τον γνώριζα ως φοιτητής ακόμη τον Τριαντάφυλλο. Σκληρός Κνίτης για μας, αλλά ενδιαφέρων άνθρωπος στις προσεγγίσεις του. Κατ’ αρχήν μιλούσε και με άλλους. Και με Ρηγάδες και με Πασπίτες (τα πήγαινε πολύ καλά) και με τις Συσπειρώσεις ακόμη. Κάποια στιγμή άφησε τα αμφιθέατρα κι άρχισε να δουλεύει ως δημοσιογράφος. Εκεί χαθήκαμε. Για λίγο. Όταν ξαναβρεθήκαμε το 1991, στο Κανάλι – 1 του Πειραιά είχε προλάβει να διανύσει μια σημαντική διαδρομή. Πολιτικός συντάκτης στον «Ριζοσπάστη», πρώτος διευθυντής του «902 Αριστερά στα FM», με τον ανοιχτό εκείνο αριστερό σταθμό να χτυπά πρωτιά στις ακροαματικότητες.
Στο μεγάλο λιμάνι έκατσε σχεδόν πέντε χρόνια. Γενικός διευθυντής στο Κανάλι -1 και στη συνέχεια ιδρυτής και πρώτος εκδότης και διευθυντής της «Πειραικής Πολιτείας». Περάσαμε ατέλειωτες ώρες μαζί και τραβήξαμε απίστευτα ξενύχτια, ιδίως στην εβδομαδιαία εφημερίδα που στήσαμε, η οποία κάποια στιγμή αποτελούσε γεγονός για τα εκδοτικά πράγματα της πόλης και κάθε Πέμπτη που κυκλοφορούσε το δημαρχείο και κάποια πολιτικά γραφεία δεν ένοιωθαν και πολύ άνετα… Ο Γιάννης Κλάδης, η Μαρία Γεωργίου, ο Ζαχαρίας Λουδάρος, ο Γιώργος Κρητικός, η Χριστίνα Κοψίνη είναι φίλοι που μου έρχονται τώρα στο μυαλό και με τους οποίους μοιραστήκαμε αυτή την χαρά, τη μοναδική αυθεντική χαρά ενός δημοσιογράφου: να «ενοχλεί» την εξουσία.
Τον Τριαντάφυλλο ακολούθησαν στην πολιτικο - δημοσιογραφική «εξορία» του Πειραιά μια σειρά από συναδέλφους. Διωγμένοι κι αυτοί από τον «Ριζοσπάστη» και τον «902» αναζήτησαν εδώ «λιμάνι». Δεν στηρίχθηκε μόνο σ’ αυτούς ο Τριαντάφυλλος για τη δουλειά του εδώ. Έκανε φίλους κι ενέπνευσε σεβασμό σε όλους τους χώρους. Δεν είναι τυχαίο ότι στο ταλαίπωρο Κανάλι -1 τη περίοδο του μνημονεύουν ακόμη. Οι καυγάδες του με τον τότε δήμαρχο Λογοθέτη για να πληρωθούν οι εργαζόμενοι ήταν μυθικοί. Και κατά κάποιο τρόπο προέλεγαν το μέλλον…
Στη συνέχεια ο Τριαντάφυλλος ανέλαβε τη διεύθυνση του “Planet”. Είχε λήξει η περίοδος της «εξορίας» κι επέστρεφε στην κεντρική δημοσιογραφική σκηνή της Αθήνας. Κι εκεί τον ακολούθησαν φίλοι και συνάδελφοι από τα παλιά. Πήρε και κάποιους από τον Πειραιά μαζί του, δουλέψαμε για κανένα χρόνο μαζί εκεί, αν και το κλίμα ήταν «ανθυγιεινό». Στην «Ημερησία» όπου ανέλαβε τη διεύθυνση σύνταξης ο Τριαντάφυλλος, πιο ώριμος από ποτέ, ξεδίπλωσε το μεγαλύτερο ταλέντο του. Η αναλυτική του ικανότητα σε συνδυασμό με την δεξιοτεχνική χρήση των άριστων ελληνικών του έκανε τα άρθρα του, αναλύσεις της τρέχουσας πολιτικής επικαιρότητας, να ξεχωρίζουν. Παράλληλα δημιούργησε ένα νέο ασφαλές λιμάνι για συναδέλφους, φροντίζοντας πάντα να κτίζει και με προσωπικές θυσίες ένα προστατευτικό λιμενοβραχίονα απέναντι σε κάθε είδους, εσωτερικούς ή εξωτερικούς «εισβολείς».
Να κλείσει κανείς με τα τετριμμένα, ευχόμενος κουράγιο στη Σοφία και στα τρία του παιδιά είναι το ελάχιστο για τους ίδιους. Το σημαντικό, για όλους εμάς τους άλλους κι ιδίως τους φίλους του, είναι τα τεράστιο κενό που αφήνει.
Αντίο, Τριαντάφυλλε…
Νότης Ανανιάδης
