Κυπριακό – Τώρα ή ποτέ…

1 paikos vasilis

του Βασίλη Πάικου

Έχει γραφτεί επανειλημμένως στον ευρωπαϊκό τύπο, πως αν δεν λυθεί τώρα το Κυπριακό με τον Αναστασιάδη και τον Ακιντζί στη διαχείρισή του, δεν θα λυθεί ποτέ. Δεν ξέρω πόσο απόλυτη ή πόσο υπερβολική μπορεί να θεωρηθεί η εκτίμηση, χωρίς αμφιβολία όμως ακουμπάει στην αλήθεια.

Με δεδομένο το «ενωσιακό» προφίλ, και την αντίστοιχη βούληση των δύο κυπρίων ηγετών.
Σήμερα λοιπόν βρισκόμαστε στο παρά πέντε, κυριολεκτικά στο παρά πέντε. Σε πολύ λίγες μέρες στη Γενεύη θα κριθούν τα πάντα. Και μπορεί πράγματι να προκύψει λύση, αν δεν πάρουν το πάνω χέρι οι αρτηριοσκληρωτικοί εθνικιστές των δύο πλευρών. Αν αφεθούν οι δύο κύπριοι ηγέτες (από τους εσωτερικούς τους «πλειοδότες» αλλά και από τις «μητέρες πατρίδες»), να κουμαντάρουν τα πράγματα όπως εκείνοι ξέρουν. Και τούτο αποτελεί το μείζον τεκμήριο αισιοδοξίας εν προκειμένω. Και, πάνω απ’ όλα αν αμβλυνθούν οι σήμερα εμφανιζόμενες (και υπερπροβαλλόμενες) ανελαστικότητες αμφοτέρων των πλευρών.

Δεν έχει λογική, για παράδειγμα, να αρνείται πεισματικά η τουρκοκυπριακή πλευρά τη συμμετοχή της ΕΕ στην εν όψει πολυμερή διάσκεψη. Προκειμένου για Χώρα πλήρες μέλος της, όπως εξ’ άλλου και της Ευρωζώνης. Δεδομένου ότι είναι ακριβώς η ευρωπαϊκή συμμετοχή που θα μπορέσει να ενσωματώσει και να εγγυηθεί το «ευρωπαϊκό κεκτημένο» στην όποια συμφωνία. Όσο για το ενδεχόμενο συμμετοχής στη διάσκεψη και των πέντε μονίμων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, που ζητά η ελληνοκυπριακή πλευρά, μόνο θετικά θα μπορούσε να λειτουργήσει ως προς την στερεότητα και την βιωσιμότητα του νέου ομόσπονδου κράτους.
Από την άλλη μεριά, δεν έχει λογική να αρνείται καθ’ ολοκληρίαν η ελληνοκυπριακή πλευρά τις όποιες εξωτερικές «εγγυήσεις». Με απαίτηση μάλιστα για την άμεση άρση τους. Μπορεί να έχει δίκιο ο Πρόεδρος Αναστασιάδης υποστηρίζοντας πως δεν υπάρχει ανάγκη εγγυητών προκειμένου για ένα σύγχρονο κράτος μέλος της ΕΕ. Βλέπεις, όμως, το παρελθόν παραείναι βαρύ, και οι πληγές του δυσεπούλωτες. Που δύσκολα λησμονείται και ακόμη πιο δύσκολα «παραγράφεται». Είναι επ’ αυτού ακριβώς που θα μπορούσε και θα έπρεπε να βρεθεί συμβιβαστική λύση. Ως προς το είδος και την «ποιότητα» των εγγυήσεων και, προπάντων, ως προς τη χρονική τους διάρκεια.

Προκειμένου να υπάρξει χρόνος ώστε να αρθεί η εκατέρωθεν καχυποψία. Να αποδειχθεί στην πράξη πως η λύση λειτουργεί, και να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη. Ας προσπαθήσουμε, επί τέλους, να δούμε την μεγάλη εικόνα. Την εικόνα που δείχνει ότι σε λίγα χρόνια το μεσοδιάστημα των εγγυήσεων και των εγγυητών θα έχει λησμονηθεί. Γιατί πώς να το κάνουμε, λύσεις σε μεγάλα θέματα της διεθνούς διπλωματίας, δεν μπορούν να εξασφαλιστούν δίχως υποχωρήσεις απ’ όλες τις πλευρές. Κάποτε, ίσως, και σοβαρές υποχωρήσεις. Αν ένα ή και τα δύο μέρη μένουν γαντζωμένα στις ανελαστικότητές τους, κανένα ζήτημα δεν οδηγείται ποτέ στη λύση του.
Κοντός ψαλμός αλληλούια όμως. Σε λίγες μέρες θα ξέρουμε. Αν θα πρυτανεύσει η λογική, ως προς την επανένωση της Κύπρου, ή όχι. Και, βέβαια, ας ελπίσουμε πως δεν θα βαρύνει, εν προκειμένω, καταλυτικά το όλως απρόβλεπτο και «σκοτεινό» της προσωπικότητας του Ταγίπ Ερντογάν. Ας το ελπίσουμε και ας το ευχηθούμε…

eep logo