του Δημήτρη ΚαπράνουΈνα βράδυ, όταν παίζαμε με τους φίλους μου και την Έρικα Μπρόγερ ως «ευρωπαϊκή» ορχήστρα σε ένα από τα μεγαλύτερα λαϊκά κέντρα της Αθήνας, στον «Ζορμπά», της οδού Αμερικής, κάθισε σ’ ένα τραπέζι ο Σπύρος Ζαγοραίος με τη σύζυγό του.
Όταν κατεβήκαμε από το πάλκο, για να ανέβουν οι «λαϊκοί», μου έκανε σήμα να καθίσω στο τραπέζι του «Εσύ είσαι ο μαέστρος;» μου λέει. «Δεν έχουμε μαέστρο, ροκ συγκρότημα είμαστε» του λέω. Με κοίταξε και χαμογέλασε. Είχε ένα ύφος απλού ανθρώπου. Θα μπορούσε να είναι λαχειοπώλης, κουλουρτζής, δημόσιος υπάλληλος, πλανόδιος φωτογράφος, τραμβαγέρης. Ήταν λίγο απ’ όλα, δηλαδή.
«Άκου να δεις, όποιος παίζει πιάνο είναι στην ορχήστρα ο μαέστρος» μου ξέκοψε. «Ότι πείτε, δάσκαλε», του κάνω κι εγώ. «Τι θα πιει;» μου λέει και παραγγέλνω πορτοκαλάδα. «Είσαι του κολλεγίου, ε;». «Δεν πίνω εν ώρα εργασίας». Έσκασε στα γέλια. «Μα, είναι δυνατόν; Να ανεβαίνεις στο πάλκο χωρίς να έχεις πιει κάτι;». «Η μουσική μου είναι αρκετή, για να μη χρειάζομαι κανενός είδους πιοτό». «Καλά, μην αρπάζεσαι, δε σου κάνει εντύπωση που ήρθα νωρίς να ακούσω κι εσάς τους γιεγιέδες;». Πράγματι, μου είχε κάνει εντύπωση η παρουσία του.
«Δηλαδή ξέρατε ότι θα ακούσετε ροκάκια;» του λέω και …με αφήνει ξερό! «Δηλαδής, μαέστρο, εσύ παίζεις ροκ. Εμείς τι παίζουμε;». Τι του λες τώρα; «Ε, παίζετε κάτι διαφορετικό». «Λάθος, μαέστρο μου, λάθος. Παίζουμε κι εμείς μουσική σαν τη δική σας, λαϊκή! Τι είναι το ροκ; Είναι μια μουσική που παίζεται με κιθάρες, πιάνο και τζαζ. Δεν είναι;» . «Η τζαζ πού κολλάει τώρα;» ρώτησα απορημένος. «Τζαζ δεν είναι τα τούμπανα;» απαντά. «Εννοείτε τη ντραμς;». «Τζαζ τα λένε και εκείνος που τα παίζει λέγεται τζαζμπανίστας!». «Καλώς, συνεχίστε». «Λοιπόν, κι εσείς λαϊκά παίζετε, από άλλες χώρες, σε άλλες γλώσσες, όπως το ροκ και το μπλουζ. Κι μείς αυτά δεν παίζουμε; Τζαζ, αρμόνιο, ακορντεόν, μπάσο, κιθάρα και μπουζούκι! Ροκ παίζουμε και οι ρυθμοί δεν διαφέρουνε τόσο. Δεν έχεις ακούσει τον Σαντάνα που παίζει ρούμπες και τσα-τσα; Κι εμείς παίζουμε τέτοια! Ο Γαβαλάς τα έχει σκοινί-κορδόνι! Κι εσείς σήμερα παίξατε “Black magic woman»; Λαϊκό τσα-τσα δεν είναι;».
Κάθισα κοντά τους πολλή ώρα και μιλήσαμε για πολλά. «Ρε μαέστρο, είναι περίεργο πράμα η μουσική. Εδώ ο Χατζιδάκις, που δεν είναι κι πιο βαρύς, έγραψε το καλύτερο ζεϊμπέκικο , το «Είμαι αητός χωρίς φτερά»!
Ροκάδες είσαστε εσείς, ροκάδες κι εμείς. Μόνο που εμείς τα λέμε ελληνικά!» είπε. Και είχε δίκιο…
