Ιλύς ανυπαρξίας…

ilys ksirasia_paidaki









του Δημήτρη Καπράνου

«Μην περιμένετε αστειάκια και σάτιρες, γνωστοί μου ξένοι/ για τις κλοπές του Κοσκωτά και του αρχηγού την ερωμένη/ σ’ αυτά διαπρέπουν κάτι ατσίδες, κάτι μίμοι, κάτι νάνοι/στα ρεζιλίκια μας τοκίζοντας κανείς ποτέ δε χάνει»
Είναι στίχοι από ένα τραγούδι του( και προφήτη) Σαββόπουλου, του 1989. Τα έβαζε με εκείνους που επένδυαν σε μια βορβορώδη και βάρβαρη σάτιρα, γύρω από τη γκόμενα του αρχηγού, τα στήθη της, την αμφίεσή της και άλλα, ευτελίζοντας την όποια σοβαρή κριτική θα μπορούσε κανείς να ασκήσει.

Δυστυχώς, το είδος αυτής της σάτιρας, όχι μόνο επεβλήθη, αλλά εξακόντισε στο πυρ το εξώτερον τα όποια απομεινάρια της Επιθεώρησης υπήρχαν.
Έτσι φτάσαμε στις σημερινές χοντράδες και την άμετρη χυδαιολογία, στην έλλειψη έμπνευσης και στη χρήση λέξεων που προκαλούν γέλιο, χωρίς να λένε τίποτε! Το να ονοματίζεις τα γεννητικά όργανα επί σκηνής, δεν είναι αστείο. Αλλά όταν δεν έχεις τι άλλο να πεις, τα βάζεις στο στόμα σου! Κι ο κόσμος γελάει, γιατί δεν ακούει κάτι καλύτερο, κάτι διαφορετικό.
Είδαμε, λοιπόν, σε «σατιρικές» εκπομπές της (ιδιωτικής) τηλεόρασης αφ ενός να εξευτελίζεται η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου και αφ ετέρου να κακοποιείται με βάναυσο τρόπο η υπόθεση των ευρημάτων στην Αμφίπολη. Ολόκληρος ο κόσμος ασχολήθηκε με την εκπληκτική ανακάλυψη και οι δικοί μας «σατιρικοί» βρήκαν «θέμα» να ασχοληθούν. Το τι άκουσε ο σκελετός της Αμφίπολης, δεν λέγεται! Πολιτική καπηλεία; Έλλειψη έμπνευσης; Έλλειψη σοβαρότητας; Δεν ξέρω ποιο ήταν ακριβώς το κίνητρο ή το αίτιο που έσπρωξε τους «δημιουργούς» σε τέτοια ατοπήματα. Βλέποντας όμως, τις τηλεθεάσεις, παρατήρησα ότι οι εν λόγω «σατιρικές» εκπομπές βρίσκονται στην κορυφή της θεαματικότητας. Βρισκόμαστε, λοιπόν, πίσω, στη δεκαετία του ’80, που όποιος «έβριζε» πούλαγε και είχε κυκλοφορία! Τότε, μόνο ο μέγας Μάνος Χατζιδάκις και ο Σαββόπουλος είχαν βγει και είχαν καταγγείλει (με λόγια ή στίχους) το φαινόμενο. Σήμερα, δεν μιλάει κανείς! Ας θυμηθούμε, όμως, μια ακόμη στροφή από το τραγούδι του Διονύση που προανέφερα.
«Αν πάλι κρύβεστε στο φως, σαν στρουθοκάμηλοι αν γελάτε/σ’ αυτούς που είναι ότι ακριβώς κατηγορούν, σ’ αυτούς να πάτε./Μα εμείς που είμαστε οι ίδιοι οι ποιητές πώς να κρυφτούμε;/ Οι κουρεμένοι επαναστάτες, τι να πούμε, τι να πούμε;»
Σήμερα, λοιπόν, όλοι λουφάζουν, όλοι έχουν το κεφάλι μέσα στη ζεστή μαύρη λάσπη (νομίζουν ότι είναι ιαματική, τα κορόιδα) που μας καλύπτει πατόκορφα! Δυστυχώς, αγαπητοί, δεν είναι λάσπη! Είναι κάτι χειρότερο, είναι η ιλύς της ανυπαρξίας, που έρχεται όταν όλα έχουν ξεφτίσει…

eep logo