Πρωινό ξύπνημα…

Ο Σαμαράς έχει πάψει να μου τηλεφωνεί από τότε που έγινε υπουργός, ο Τσίπρας δεν με έχει πάρει ποτέ τηλέφωνο, με τον Βενιζέλο δεν είχα ποτέ στενές σχέσεις, ο Γιούνκερ τέτοια ώρα έχει πάει για ύπνο αφού έχει πιεί τα ξιδάκια του . Άρα, ποιος να μου τηλεφωνεί τέτοια ώρα;» σκέφτηκα και πήγα προς το τηλέφωνο.
Με το που έκανα να αγγίξω το ακουστικό, σταμάτησε να χτυπάει! «Θου Κύριε», είπα μέσα μου και αποφάσισα να ξανακοιμηθώ. Με το που ξαναμπήκα στο όνειρο που είχα διακόψει, ότι, δηλαδή, είχε εκλεγεί ο ΣΥΡΙΖΑ, μου είχε ξαναγυρίσει τη σύνταξη και το επικουρικό στα επίπεδα του 2008, είχε ξαναβρεί δουλειά η νύφη μου, ο γιος μου πληρωνόταν στην ώρα του από την εργασία του, είχα αγοράσει στην εγγονή μου το δώρο που είχε ζητήσει από τον Αη-Βασίλη και όλα πήγαιναν πρίμα, «Ντριιιιιν» το τηλέφωνο. Κι έχει έναν ήχο, το άτιμο, εκείνον της παλιάς, αθάνατης, μαύρης συσκευής από βακελίτη, που ήταν καρφωμένη στον τοίχο του μπακάλη μας, του Χρήστου Κοκόλη, με την οποία εξυπηρετούσε όλη τη γειτονιά (εκτός από εμάς, που είχαμε τηλέφωνο, λόγω πατρός ιατρού)!
Αυτή τη φορά, αιφνιδιάστηκα λιγότερο. Το σήκωσα σχεδόν αμέσως, γεμάτος αγωνία, επειδή δεν ήξερα αν θα άκουγα κάτι δυσάρεστο, θυμό, επειδή με ξυπνούσαν για δεύτερη φορά και περιέργεια, να μάθω ποιος στην ευχή τηλεφωνούσε στα άγρια χαράματα. «Παρακαλώ;» είπα όσο πιο ευγενικά μπορούσα. «Βρε Παιδάκι μου με ακούς;» με ρώτησε μια στριγγιά, γεροντική και μάλλον γυναικεία φωνή. «Βρε παιδί μου, για πες μου σε παρακαλώ. Τι ώρα φεύγει το παπόρι για την Ανάφη!». Τρελάθηκα! Με πέρασαν για το Λιμεναρχείο! «Δεν έχω για Ανάφη, έχω μόνο για Αχερουσία» λέω με δόση χιούμορ και θυμού «Όχι, παιδί μου, δεν είμαι η Αθανασία. Η Δέσπω είμαι» μου λέει η γιαγιά. «Η Δέσπω που κάνει πόλεμο με νύφες και μ’ αγγόνια;» της λέω. «Όχι, ο πόλεμος στο νησί δεν μας ακούμπησε» μου απαντάει και …κόβεται η γραμμή!