Το μετέωρο βήμα και οι δυνατές επιλογές ενός κεντροαριστερού

Το πρώτο ήταν η συνειδητή προσπάθεια συριζοποίησης και η ουσιαστική διάλυση της ΔΗΜΑΡ, το συνειδητό αυτό πολιτικό έγκλημα του Φώτη Κουβέλη για να κάνει άραγε τι; Μόνο ο ίδιος γνωρίζει και για αυτό ποτέ δεν έκανε την στοιχειώδη αυτοκριτική του. Θα περάσουν οι μέρες και οι μήνες και όλα θα φανούν βέβαια. Ελπίζω να μην αποδειχθεί ότι όλα έγιναν για να γίνει ο κ. Κουβέλης Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Προς το παρόν, ένα κόμμα που εξέφρασε μια άλλη λογική στον «έξαλλο κόσμο της Αριστεράς του δήθεν», έφτασε στο σημείο να παζαρεύει μερικές υποψηφιότητες στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα να διαφωνεί με αυτό το « αριστερό ρεύμα» του Π. Λαφαζάνη και καλά κάνει.

Δύο ηγέτες λοιπόν, δύο εγκληματικές για τον ευρύτερο χώρο της Κεντροαριστεράς πρωτοβουλίες- επιλογές. Και παράλληλα ένα ΠΑΣΟΚ που αλλού πατάει και αλλού βρίσκεται, με ένα ηγέτη προτελευταίο σε δημοφιλία, με τελευταίο τον Νίκο Μιχαλολιάκο της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, δίχως συνολική στρατηγική πέραν της διάστασης επιβίωσης ενός αριθμού κυβερνοστελεχών. Δίχως συνείδηση του τέλους του ιστορικού του κύκλου. Στις Ευρωεκλογές το ΠΑΣΟΚ κατέβηκε ενταγμένο στο μετωπικό σχήμα της ΕΛΙΑΣ. Ξαφνικά η ΕΛΙΑ έγινε μια ομάδα, το ΠΑΣΟΚ ξανά ΠΑΣΟΚ (υποτίθεται) και το σχήμα καθόδου στις εκλογές ονομάζεται πια «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΠΑΡΑΤΑΞΗ». Η «Ελιά»; Είναι πια συνιστώσα του νέου εκλογικού σχήματος. Γελοιότητες. Κινήσεις με απόφαση του ΕΝΟΣ και με μόνη στόχευση την διευθέτηση ρόλων κάποιων στελεχών. Αλλαγές «ταμπέλας» δίχως νόημα. Ο κόσμος του εναπομείναντος ΠΑΣΟΚ στο περιθώριο, περιμένοντας πότε και τι θα αποφασίσει ο «μεγάλος τιμονιέρης». Μιλάμε για μεγάλη τραγωδία.

Κι όμως, υπήρχαν μεγάλα περιθώρια να συγκροτηθεί ένας ισχυρός φορέας μιας σύγχρονης Κεντροαριστεράς με νέα πρόταση για την χώρα με νέες ιδέες, επαναπροσδιορισμούς και νέα πρόσωπα και η στιγμή ήταν μετά τις Ευρωεκλογές, αμέσως μετά. Να δημιουργηθεί ένας πόλος της τάξης του 15%-20%, κάτι που θα έσπαζε το εμφυλιοπολεμικό κλίμα αντιπαράθεσης Σαμαρά-Τσίπρα, δεν θα άφηνε κανένα περιθώριο για αυτοδυναμία κανενός από τους δύο, θα λειτουργούσε εξυγιαντικά και εξισορροπητικά στο πολιτικό σκηνικό και θα εγγυόταν μια άλλη πορεία της χώρας. Υπενθυμίζω ότι το άθροισμα των ποσοστών ΕΛΙΑΣ, ΔΗΜΑΡ, και ΠΟΤΑΜΙΟΥ στις ευρωεκλογές ήταν 15.82%.

Εκείνη ακριβώς η στιγμή ήταν και η τελευταία ευκαιρία να αντιστραφεί η διαρκώς συρρικνούμενη πορεία του χώρου. Θυμίζω ότι η πορεία των ποσοστών από τις εκλογές του 2009 μέχρι σήμερα ήταν :
• Βουλευτικές Εκλογές 2009 : 46.45% (υπολογίζονται το ΠΑΣΟΚ και οι Οικολόγοι)
• Βουλευτικές Εκλογές Μαΐου 2012 : 22.22% (παρομοίως συν την ΔΗΜΑΡ)
• Βουλευτικές Εκλογές Ιούνιος 2012 : 14.42% (παρομοίως συν το ποτάμι που το προσμετράω σχετικά αυθαίρετα. Δίχως το ΠΟΤΑΜΙ το ποσοστό πήγαινε το 9.82)

Εν ολίγοις, στις Ευρωεκλογές του 2014 συνολικά οι δυνάμεις της Κεντροαριστεράς έφταναν στο ναδίρ. Αν δε , δεν υπολογιστεί το ΠΟΤΑΜΙ στις ευρωεκλογές του 2014, ο χώρος της Κεντροαριστεράς είχε φτάσει από το 46.45% το 2009, στο 9.82% ! Μάλιστα, όλοι θα θυμούνται ότι οι Δημοσκοπήσεις έδιναν μικρότερα ποσοστά ειδικά στην ΕΛΙΑ. Κι όμως καμιά πρωτοβουλία δεν αναλήφθηκε. Ο Ε. Βενιζέλος ήταν πολύ ευχαριστημένος με τον εαυτό του, ο δε Φ. Κουβέλης βρισκόταν ήδη αλλού έχοντας πάρει τις αποφάσεις του και μια σειρά άλλα στελέχη δίστασαν. Και έτσι φτάσαμε στο ΣΗΜΕΡΑ. Η πορεία για την συγκρότηση μιας σύγχρονης Κεντροαριστεράς που ξεκίνησε με ορμή και αισιοδοξία στις αρχές δεκαετίας του 90, έφτασε πια στο ΜΗΔΕΝ.

Κι τώρα; Τι θα μπορούσε να κάνει ένας πολίτης που αυτοπροσδιορίζεται ως Κεντροαριστερός, ανησυχεί για την χώρα, πιστεύει στην ευρωπαϊκή πορεία της χώρας ως την μόνη επιλογή για να μην φτάσουμε να ενταχθούμε στην Ένωση Αφρικανών Χωρών και επιθυμεί να εκλογικευτεί η πολιτική ζωή του τόπου περιορίζοντας έστω τον φανατισμό, την μεγαλοστομία και τον λαϊκισμό ; Δύσκολο το ερώτημα, ακόμα πιο δύσκολη η απάντηση, όταν αυτή η συζήτηση γίνεται ένα μήνα πριν τις κρίσιμες εκλογές που έρχονται.

Ωστόσο τα περιθώρια δεν είναι πια και πολλά. Έτσι κι αλλιώς :
• Ήδη ένα μεγάλο τμήμα πολιτών έσπευσαν να προχωρήσουν εκλογικά στον ΣΥΡΙΖΑ. Άλλοι γιατί στο ΠΑΣΟΚ έμαθαν να βρίσκουν πάντα μεγάλη ομπρέλα. Άλλοι γιατί θέλουν να τιμωρήσουν τους Κυβερνώντες τους οποίους επί χρόνια βέβαια τους στήριζαν. Άλλοι γιατί κρίνουν ότι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ έμεινε για να υπερασπιστεί την «μεγάλη ιδέα», το ΚΡΑΤΟΣ και άλλοι ασφαλώς γιατί πίστεψαν σ΄αυτόν.
• Ένα άλλο, μικρό έστω τμήμα, αν δεν πειστεί για κάτι άλλο , θα μοιραστεί ανάμεσα στον Σαμαρά και τον Τσίπρα μέσα στο κλίμα αβυσσαλέας πόλωσης που επιδιώκουν να δημιουργήσουν και οι δυο.

Άρα; Έτσι κι αλλιώς, η λύση δεν μπορεί να είναι κάποιο από τα δύο ΠΑΣΟΚ, βεβαρημένα και τα δύο όχι και τόσο για την ψήφιση και στήριξη των Μνημονίων (το ίδιο έκανε και η Ν.Δ. και δεν πήγε από το 45% στο 5% που δείχνουν οι δημοσκοπήσεις), αλλά για την αφασία που έδειξαν συμβάλλοντας στην δημιουργία ενός Κράτους υπερδιογκωμένου, διεφθαρμένου, πελατειακού και ενός Κόμματος -Κράτους κατά τα πρότυπα της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης.
Η λύση δεν μπορεί να είναι ένα από τα δύο ΠΑΣΟΚ που θα βιώνουν πια συνθήκες εμφύλιου πολέμου , απογοητεύοντας δυνάμεις . Ασφαλώς, η συντριβή η καλύτερα η εξαΰλωση του ΠΑΣΟΚ κρύβει και στοιχεία μιας σχετικής αδικίας, όταν ο Κώστας Καραμανλής που ξεχείλισε το ποτήρι, διπλασίασε σε πέντε χρόνια τις δημόσιες δαπάνες και αύξησε κατά 60% το χρέος της χώρας οδηγώντας την στον γκρεμό απολαμβάνει μιας εντυπωσιακής ασυλίας ακόμα και από την πάντα « ακριβοδίκαιη » Αριστερά και αντιμετωπίζεται περίπου ως…εθνική εφεδρεία. Ασφαλώς η συντριβή του ΠΑΣΟΚ έχει στοιχεία σχετικής αδικίας, όταν την ίδια στιγμή η Ν.Δ. χάνει μεν σημαντικές δυνάμεις αλλά συμμετέχει και στον νέο παρηκμασμένο δικομματισμό και διατηρεί σε κάθε περίπτωση αξιοσημείωτες δυνάμεις. Έτσι είναι όμως αυτά. Έτσι είναι το πολιτικό παιχνίδι. Έτσι πληρώνεται και η πολιτική ανεπάρκεια δύο πολιτικών ηγετών επί συνολικά δέκα χρόνια.

Φαίνεται επομένως, ότι δεν υπάρχει πλέον παρά μόνο μια λύση αυτή την κρίσιμη στιγμή για τις δυνάμεις της ευρύτερης Κεντροαριστεράς και Αριστεράς, της Μεταρρύθμισης και του Εκσυγχρονισμού, του πολιτικού φιλελευθερισμού και της Οικολογίας από την ενίσχυση μιας νέας προσπάθειας. Η ενίσχυση του πόλου που δημιουργείται με επίκεντρο το ΠΟΤΑΜΙ , ενός πόλου στο χώρο του ριζοσπαστικού Κέντρου και που ενισχύεται σημαντικά από την συμπόρευση με τους ΝΕΟΥΣ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΤΕΣ αποτελεί αντικειμενικά μια ελπίδα.
Ίσως γι’ αυτό το ΠΟΤΑΜΙ έχει δεχτεί τόσες επιθέσεις, οι οποίες χαρακτηρίζονται από κακοήθεια και κακής ποιότητας χιούμορ. Όχι τίποτα άλλο, αλλά γιατί πρέπει να διαθέτουν ένα από τα δυο χαρακτηριστικά μια σειρά στελέχη πολιτικών χώρων μεγαλωμένα στα σαλόνια της πλουτοκρατίας για να μιλάνε για «διαπλεκόμενο ΠΟΤΑΜΙ» και άλλα αστεία. Ας μη σταθούμε άλλο σ’ αυτό το σημείο καλύτερα …. Ίσως γι’ αυτό ο Σπύρος Λυκούδης έχει δεχτεί τόσες και τέτοιας ποιότητας προσωπικές επιθέσεις μετά την ανακοίνωση της συνεργασίας των δυο. Η ουσία όμως δεν είναι οι επιθέσεις που θα δεχτεί ο νέος πόλος, αλλά το να καταφέρει να γίνει η τρίτη δύναμη στους μετεκλογικούς συσχετισμούς. Τότε, πολλοί φλύαροι και κακεντρεχείς από όλα τα Κόμματα θα σωπάσουν. Από το δυνάμωμα ενός χώρου της Λογικής, της Μεταρρύθμισης, της Ευρωπαϊκής Προοπτικής και της Δικαιοσύνης ενόε χώρου που πιστεύει και μπορεί να συμβάλει σε Κυβερνητικές συνεργασίες με ιδέες – προτάσεις –αρχές η χώρα θα ωφεληθεί, όπως και το πολιτικό σύστημα.

Νομίζω ότι θα τα καταφέρει … Είναι πολλοί αυτοί που δεν καλύπτονται από το σημερινό κομματικό σύστημα. Είναι πολλοί αυτοί που ανησυχούν για το αύριο. Λογικό επομένως είναι να δουν την λύση σε μια δύναμη σύνθεσης, προόδου, αλήθειας, μετριοπάθειας, σε μια δύναμη που δεν είναι αλυσοδεμένη από μικρά και μεγάλα συμφέροντα και συντεχνίες. Για να δούμε ….